De Flash Crash: hoe één geautomatiseerde verkoop Wall Street deed beven
Een gezamenlijk rapport van de Amerikaanse Commodity Futures Trading Commission en de Securities and Exchange Commission ( SEC ) tracht de markten inzicht te verschaffen in wat op 6 mei laatstleden gebeurde, toen de Amerikaanse beursgraadmeter Dow Jones in luttele seconden 1.000 punten verloor.
Volgens dat rapport begon de beurscrisis - die in beleggerskringen ondertussen bekend staat als de ‘Flash Crash’- met de klik van een computermuis in Kansas, toen de geautomatiseerde verkoop van een grote hoeveelheid ‘futures’ (dat is een contract tussen twee partijen die zich verbinden om op een bepaald tijdstip een bepaalde hoeveelheid van een product of financieel instrument te verhandelen tegen een vooraf bepaalde prijs) een kettingreactie veroorzaakte. Het rapport noemt geen namen maar de verkoop van de futures werd getraceerd naar de investeringsbank Waddell & Reed Financial uit Overland Park in de staat Kansas.
Daar werd om 2 uur 32 in de namiddag een order gegeven om voor 4,1 miljard dollar aan futures te verkopen via een computeralgoritme dat de volgende twintig minuten zo’n 75.000 contracten op de markt zou dumpen en waarbij de verkoop nog zou worden versneld naarmate de prijzen instortten. Volgens het rapport zijn normaal zo’n vijf uur nodig om een verkoop van die omvang te realiseren.
Het algoritme dat door de bank uit Kansas werd gebruikt is een standaard softwareproduct van Barclays Capital, al kunnen de parameters ervan vrij worden gewijzigd door de koper.
Eens de verkoop was opgestart werden vele van de contracten snel gespot en opgekocht door zogenaamde 'high-frequency traders’, dat zijn zeer krachtige en snelle computers die met algoritmes zelfstandig de markt afspeuren en op zoek gaan naar opportuniteiten. Dat is niets nieuws, want geschat wordt dat zo’n 70% tot 80% van de dagelijkse volumes op de New York Stock Exchange door high frequency trading worden gerealiseerd.
Pas toen de computers zich ervan vergewisten dat ze contracten hadden gekocht die ‘long’ gingen - een uitdrukking in de beurswereld voor het innemen van een positie waarmee men speculeert op een stijging, terwijl het beurssentiment ten tijde van de 'Flash Crash' uitgesproken negatief was door de problemen in Griekenland- begonnen diezelfde computers opnieuw agressief te verkopen, waardoor het algoritme dat Waddell & Reed Financial gebruikte op zijn beurt opnieuw het verkoopsritme opdreef.
Doordat de computers van de high-frequency traders nu steeds sneller contracten begonnen te verkopen, ontstond een zogenaamd ‘hete aardappel’-effect, waarbij op een gegeven moment 27.000 contracten van eigenaar verwisselden in 20 seconden, maar waarvan er uiteindelijk slechts 200 daadwerkelijk werden gekocht of verkocht.
Omdat de massaal op de futuresmarkt gedumpte contracten nu steeds goedkoper werden, begonnen ook beurshandelaren deze futures te kopen, met geld dat ze genereerden door snel aandelen te gaan verkopen op aandelenbeurzen zoals de NYSE en dat tegen cash.
Toen de high-frequency traders uiteindelijke de scherpe volatiliteit in futures detecteerden ging een alarmprocedure werken en gingen deze computers in slaapstand staan, wat op zijn beurt leidde tot een scherpe daling van de aandelenprijzen en andere financiële producten. Door die plotse handelsinactiviteit daalde de waarde van de aandelen van een aantal bedrijven naar onwaarschijnlijke laagtes. Het aandeel Procter & Gamble ging tot 36 % lager, terwijl het aandeel Accenture werd herleid tot penny stock (aandelen die minder waard zijn dan één dollar). De Dow Jones verloor in luttele minuten meer dan 9 procent van zijn waarde. De paniek was enorm.
Pas toen een automatische stabiliseringsmechanisme op de futuresmarkt in werking trad en de handel vijf seconden lang werd stilgezet, herstelden de beurzen.
Een woordvoerder van de commissie die het onderzoek voerde zegt dat beide toezichtorganen nu gaan bestuderen of een limiet kan worden gesteld aan de snelheid waarmee high frequency traders handelen. Critici van het rapport zeggen dat het onduidelijk blijft of deze situatie zich in het verleden al heeft voorgedaan en of ze zich ook in de toekomst nog kan voordoen.
Express.be
Volgens dat rapport begon de beurscrisis - die in beleggerskringen ondertussen bekend staat als de ‘Flash Crash’- met de klik van een computermuis in Kansas, toen de geautomatiseerde verkoop van een grote hoeveelheid ‘futures’ (dat is een contract tussen twee partijen die zich verbinden om op een bepaald tijdstip een bepaalde hoeveelheid van een product of financieel instrument te verhandelen tegen een vooraf bepaalde prijs) een kettingreactie veroorzaakte. Het rapport noemt geen namen maar de verkoop van de futures werd getraceerd naar de investeringsbank Waddell & Reed Financial uit Overland Park in de staat Kansas.
Daar werd om 2 uur 32 in de namiddag een order gegeven om voor 4,1 miljard dollar aan futures te verkopen via een computeralgoritme dat de volgende twintig minuten zo’n 75.000 contracten op de markt zou dumpen en waarbij de verkoop nog zou worden versneld naarmate de prijzen instortten. Volgens het rapport zijn normaal zo’n vijf uur nodig om een verkoop van die omvang te realiseren.Het algoritme dat door de bank uit Kansas werd gebruikt is een standaard softwareproduct van Barclays Capital, al kunnen de parameters ervan vrij worden gewijzigd door de koper.
Eens de verkoop was opgestart werden vele van de contracten snel gespot en opgekocht door zogenaamde 'high-frequency traders’, dat zijn zeer krachtige en snelle computers die met algoritmes zelfstandig de markt afspeuren en op zoek gaan naar opportuniteiten. Dat is niets nieuws, want geschat wordt dat zo’n 70% tot 80% van de dagelijkse volumes op de New York Stock Exchange door high frequency trading worden gerealiseerd.
Pas toen de computers zich ervan vergewisten dat ze contracten hadden gekocht die ‘long’ gingen - een uitdrukking in de beurswereld voor het innemen van een positie waarmee men speculeert op een stijging, terwijl het beurssentiment ten tijde van de 'Flash Crash' uitgesproken negatief was door de problemen in Griekenland- begonnen diezelfde computers opnieuw agressief te verkopen, waardoor het algoritme dat Waddell & Reed Financial gebruikte op zijn beurt opnieuw het verkoopsritme opdreef.
Doordat de computers van de high-frequency traders nu steeds sneller contracten begonnen te verkopen, ontstond een zogenaamd ‘hete aardappel’-effect, waarbij op een gegeven moment 27.000 contracten van eigenaar verwisselden in 20 seconden, maar waarvan er uiteindelijk slechts 200 daadwerkelijk werden gekocht of verkocht.
Omdat de massaal op de futuresmarkt gedumpte contracten nu steeds goedkoper werden, begonnen ook beurshandelaren deze futures te kopen, met geld dat ze genereerden door snel aandelen te gaan verkopen op aandelenbeurzen zoals de NYSE en dat tegen cash.
Toen de high-frequency traders uiteindelijke de scherpe volatiliteit in futures detecteerden ging een alarmprocedure werken en gingen deze computers in slaapstand staan, wat op zijn beurt leidde tot een scherpe daling van de aandelenprijzen en andere financiële producten. Door die plotse handelsinactiviteit daalde de waarde van de aandelen van een aantal bedrijven naar onwaarschijnlijke laagtes. Het aandeel Procter & Gamble ging tot 36 % lager, terwijl het aandeel Accenture werd herleid tot penny stock (aandelen die minder waard zijn dan één dollar). De Dow Jones verloor in luttele minuten meer dan 9 procent van zijn waarde. De paniek was enorm.
Pas toen een automatische stabiliseringsmechanisme op de futuresmarkt in werking trad en de handel vijf seconden lang werd stilgezet, herstelden de beurzen.
Een woordvoerder van de commissie die het onderzoek voerde zegt dat beide toezichtorganen nu gaan bestuderen of een limiet kan worden gesteld aan de snelheid waarmee high frequency traders handelen. Critici van het rapport zeggen dat het onduidelijk blijft of deze situatie zich in het verleden al heeft voorgedaan en of ze zich ook in de toekomst nog kan voordoen.
Express.be
