AXA Group: Kan ‘draghisme’ Mario Draghi overleven?

President van de Europese Centrale Bank (ECB) Mario Draghi zal deze week zijn laatste bestuursvergadering voorzitten. Na het vuurwerk van vorige maand, zal deze vergadering niets wezenlijks gepresenteerd worden, verwacht hoofdeconoom Gilles Moëc van AXA Group. “Maar voor deze gelegenheid maken we de balans op van een zeer gedenkwaardige acht jaar bij de ECB.”

Enkele hoogtepunten:

  • De erfenis van Mario Draghi als de ‘redder van de eurozone’ vanaf 2012 zal blijven bestaan
  • Hij bracht het ECB-beleid dichter bij het beleid van de Fed, dat zich meer richt op economische groei. Dat beleid loopt nu echter tegen zijn grenzen aan
  • Dat vormt tevens het probleem van zijn Christine Lagarde: haar voorganger heeft tegen het einde van zijn ambtstermijn alle beschikbare beleidsruimte opgebruikt Het pakket aan verruimende maatregelen van september 2019 vormt de belichaming van monetair ‘draghisme’.
  • De ECB doet expliciet een beroep op verruimend begrotingsbeleid door EU-landen.
  • Een QE-beleid zonder einde, zoals Draghi instelde, is alleen geloofwaardig als Europeanen er klaar voor zijn volledig ‘Japans’ te gaan en een feitelijke fusie van de balans van de overheid en de centrale bank te accepteren waar niets - institutioneel noch politiek - een limiet kan stellen aan de aankopen van staatsobligaties door de centrale bank
  • Dat Draghi koos een maandelijks limiet in obligatie-aankopen, illustreert dat zelfs Draghi niet gemakkelijk een nieuwe grote politieke sprong in de eurozone kan forceren.
  • Mario Draghi mag er terecht trots op zijn dat hij de euro weer populair heeft gemaakt
  • De steun voor de euro is nu even hoog of hoger onder de Europese burgers dan vóór de grote recessie
  • Echter, minder dan 50% van de Duitse en Italiaanse burgers heeft vertrouwen in de centrale bank, aanzienlijk minder dan in 2007
  • Een centrale bank hoeft ook niet op zoek naar populariteit, maar het gebrek aan vertrouwen blijft wel degelijk een probleem
  • Christine Lagarde zal een groot deel van haar ambtstermijn spenderen aan het overtuigen van regeringen dat ze zelf niet veel kan doen, dat het monetaire beleid inderdaad de grenzen heeft bereikt en de ECB het eurogebied niet langer uit elke cyclische schok kan redden als het begrotingsbeleid blijft hangen.