Wereldeconomie lijkt opnieuw te groeien (één continent uitgezonderd)
De recessie lijkt voorbij. Volgens de laatste cijfers zijn de VS dit jaar op weg naar een economische groei van 3%. Japan baart sommigen nog zorgen, maar de recente cijfers zijn hoopgevend. De Chinese economie is in het eerste kwartaal met 11,9 procent op jaarbasis gegroeid. Dat is het snelste tempo in bijna drie jaar. Singapore revalueerde gisteren zijn munt en zag zijn economie in het eerste kwartaal groeien met een geannualiseerde 32,1%. En Europa?
Europa zou het iets beter doen dan vorig jaar, met een groei die rond 1% zal liggen, maar in een peiling van The Wall Street Journal bij 53 economen noemden 46 onder hen Europa als ‘de grootste blok aan het been van een globaal economisch herstel'; 7 noemden Japan. Niemand noemde een andere regio.
Ook het Institute of International Finance herzag onlangs zijn groeivoorspelling voor de volgende zes maanden naar boven toe, vanwege de meer robuuste binnenlandse vraag in de VS, Japan en de opkomenden economieën. De vraag binnen Europa werd omschreven als ‘zorgwekkend vlak'.
Hoewel Europa een economische grootmacht blijft (het produceerde in 2009 voor 15 biljoen dollar aan goederen en diensten; dat is iets meer dan de VS en driemaal zoveel als China), is van een stevig herstel voorlopig niets te merken. Griekenland is niet het probleem, enkel een symptoom. Lonen in de PIIGS-landen zijn te hoog opdat die landen (Portugal, Italië, Ierland, Griekenland en Spanje) concurrentiëel kunnen zijn. Wil de Europese Centrale Bank inflatie in de eurozone vermijden, dan zou bij een verlaging van prijzen in de zuiderse landen, de prijzen moeten stijgen in de sterkere Europese landen, maar Duitsland bijvoorbeeld wil van zo'n scenario niet weten. Zorgen omtrent de staatsschuld en de obsessie met begrotingstekorten, die werden gereglementeerd in een overeenkomst, die nooit rekening hield met een financiële crisis zoals degene die zich recent voordeed, blokkeren nieuwe steunmaatregelen die de binnenlandse vraag kunnen aanwakkeren.
Een economie bloeit niet enkel danzij de uitvoer, ook wanneer de binnenlandse vraag toeneemt realiseren we groei. Maar Europeanen houden hun geldbeugel nog angstvallig dicht. Een verouderende bevolking vreest voor zijn pensioen en zet steeds meer geld opzij. Misschien heeft die bevolking wel gelijk, want een economie die meer doet om jobs te behouden bij autobouwer Opel dan om er nieuwe te creëren (Waar zijn het Duitse Alphabet of Apple trouwens?) kan amper worden vertrouwd.
En dan zijn er nog de Europese banken, wiens situatie allesbehalve duidelijk is. De Japanse banken wisten de crisis grotendeels te ontlopen, de Amerikaanse banken herwinnen hun sterkte en de Chinese banken zijn een tikkende tijdbom. Wat Europa betreft vrezen analysten dat vele Europese banken hun verliezen nog niet volledig hebben bekendgemaakt. Ook de leningen aan de bedrijfswereld blijven krimpen. Maar wat de reden van Europa's achterblijven ook moge zijn, het Avondland zet een rem op het globaal herstel.
Express.be
Europa zou het iets beter doen dan vorig jaar, met een groei die rond 1% zal liggen, maar in een peiling van The Wall Street Journal bij 53 economen noemden 46 onder hen Europa als ‘de grootste blok aan het been van een globaal economisch herstel'; 7 noemden Japan. Niemand noemde een andere regio.
Ook het Institute of International Finance herzag onlangs zijn groeivoorspelling voor de volgende zes maanden naar boven toe, vanwege de meer robuuste binnenlandse vraag in de VS, Japan en de opkomenden economieën. De vraag binnen Europa werd omschreven als ‘zorgwekkend vlak'.
Hoewel Europa een economische grootmacht blijft (het produceerde in 2009 voor 15 biljoen dollar aan goederen en diensten; dat is iets meer dan de VS en driemaal zoveel als China), is van een stevig herstel voorlopig niets te merken. Griekenland is niet het probleem, enkel een symptoom. Lonen in de PIIGS-landen zijn te hoog opdat die landen (Portugal, Italië, Ierland, Griekenland en Spanje) concurrentiëel kunnen zijn. Wil de Europese Centrale Bank inflatie in de eurozone vermijden, dan zou bij een verlaging van prijzen in de zuiderse landen, de prijzen moeten stijgen in de sterkere Europese landen, maar Duitsland bijvoorbeeld wil van zo'n scenario niet weten. Zorgen omtrent de staatsschuld en de obsessie met begrotingstekorten, die werden gereglementeerd in een overeenkomst, die nooit rekening hield met een financiële crisis zoals degene die zich recent voordeed, blokkeren nieuwe steunmaatregelen die de binnenlandse vraag kunnen aanwakkeren.
Een economie bloeit niet enkel danzij de uitvoer, ook wanneer de binnenlandse vraag toeneemt realiseren we groei. Maar Europeanen houden hun geldbeugel nog angstvallig dicht. Een verouderende bevolking vreest voor zijn pensioen en zet steeds meer geld opzij. Misschien heeft die bevolking wel gelijk, want een economie die meer doet om jobs te behouden bij autobouwer Opel dan om er nieuwe te creëren (Waar zijn het Duitse Alphabet of Apple trouwens?) kan amper worden vertrouwd.
En dan zijn er nog de Europese banken, wiens situatie allesbehalve duidelijk is. De Japanse banken wisten de crisis grotendeels te ontlopen, de Amerikaanse banken herwinnen hun sterkte en de Chinese banken zijn een tikkende tijdbom. Wat Europa betreft vrezen analysten dat vele Europese banken hun verliezen nog niet volledig hebben bekendgemaakt. Ook de leningen aan de bedrijfswereld blijven krimpen. Maar wat de reden van Europa's achterblijven ook moge zijn, het Avondland zet een rem op het globaal herstel.
Express.be
